زمان‌ها در قرآنگذر زمان امری مطلق و ثابت نیست؛ بلکه سرعت یا کندی آن در شرایط گوناگون متفاوت است. آیاتی در قرآن کریم وجود دارد که چشم‌اندازهای روشنی را فرا روی ما قرار می‌دهد. فهرست مندرجات۱.۱ - صبح ۱.۲ - شب ۱.۳ - شامگاهان ۱.۴ - بامداد ۱.۵ - سال ۱.۶ - ماه ۱.۷ - جمعه ۱.۸ - شنبه ۱.۹ - عصر یا بعد از ظهر ۱.۱۰ - طلوع ۱.۱۱ - غروب ۱.۱۲ - وقت زوال ۱.۱۳ - چاشگاه ۱.۱۴ - سپیده‌دم ۱.۱۵ - ماه‌های حرام ۱.۱۶ - سرخی مغرب ۱.۱۷ - شبانگاه ۱.۱۸ - شب تاریک ۱.۱۹ - فردا ۱.۲۰ - روز ۲ - پانویس ۳ - منبع ۱ - زمان‌ها در قرآن مجیدبه مسئله زمان‌ها در قرآن مجید اشاره شده است. اکنون برخی آیات را در این‌جا می‌آوریم: ۱.۱ - صبح«وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ»؛ «قسم به صبح، هنگامی که تنفس کند». ۱.۲ - شب«وَ اللَّیْلِ إِذا عَسْعَسَ»؛ «و قسم به شب، هنگامی که پشت کند و به آخر رسد». ۱.۳ - شامگاهان«فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ»؛ «در خانه‌هایی که خدا رخصت داده که (قدر و منزلت) آنها رفعت یابد و نامش در آنها یاد شود. در آن (خانه)ها هر بامداد و شامگاه او را نیایش می‌کنند». ۱.۴ - بامداد«إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کانَ مَشْهُوداً»؛ «همانا قرآن فجر (نماز صبح)، مشهود (فرشتگان شب و روز) است». ۱.۵ - سال«فَإِنَّها مُحَرَّمَةٌ عَلَیْهِمْ أَرْبَعِینَ سَنَةً»؛ «خداوند (به موسی) فرمود: این سرزمین (مقدس) چهل سال بر آنها ممنوع است». ۱.۶ - ماه«شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ»؛ « ماه رمضان (همان ماه) است که در آن، قرآن فرو فرستاده شده است». ۱.۷ - جمعه«إِذا نُودِیَ لِلصَّلاةِ مِنْ یَوْمِ الْجُمُعَةِ»؛ «هنگامی که برای نماز روز جمعه اذان گفته شود». ۱.۸ - شنبه«وَ لَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِینَ اعْتَدَوْا مِنْکُمْ فِی السَّبْتِ»؛ «به طور قطع از حال کسانی از شما، که در روز شنبه نافرمانی و گناه کردند، آگاه شده‌اید». ۱.۹ - عصر یا بعد از ظهر«وَ الْعَصْرِ»؛ «قسم به عصر و بعداز ظهر». ۱.۱۰ - طلوع«وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ»؛ «و پیش از طلوع آفتاب تسبیح و حمد پروردگارت را به جا آور». ۱.۱۱ - غروب«وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ»؛ و پیش از غروب آفتاب». ۱.۱۲ - وقت زوال«أَقِمِ الصَّلاةَ لِدُلُوکِ الشَّمْسِ إِلی غَسَقِ اللَّیْلِ»؛ «نماز را وقت زوال آفتاب تا اول تاریکی شب بیاد آر». ۱.۱۳ - چاشگاه«أَ وَ أَمِنَ أَهْلُ الْقُری أَنْ یَأْتِیَهُمْ بَأْسُنا ضُحًی وَ هُمْ یَلْعَبُونَ»؛ «آیا اهل شهر و دیار از آن ایمن‌اند که به روز که سرگرم بازیچه دنیا هستند عذاب ما آنان را فرا رسد». ۱.۱۴ - سپیده‌دم«قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ»؛ «بگو من پناه می‌جویم به خدای فروزنده صبح روشن». ۱.۱۵ - ماه‌های حرامماههای حرام عبارت‌اند از: ذی‌قعده، ذی‌حجه، محرم و رجب: «فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ»؛ «پس از آن‌که ماه‌های حرام درگذشت». ۱.۱۶ - سرخی مغرب«فَلا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ»؛ «قسم به شفق (هنگام نماز مغرب)». ۱.۱۷ - شبانگاه«وَ جاؤُ أَباهُمْ عِشاءً یَبْکُونَ»؛ «و برادران شبانه با چشم گریان به نزد پدر باز گشتند». ۱.۱۸ - شب تاریک«وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ»؛ «و از شر شب تاریک هنگامی که درآید». ۱.۱۹ - فردا«أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً»؛ «او را فردا با ما به صحرا فرست». ۱.۲۰ - روز«تُولِجُ النَّهارَ فِی اللَّیْلِ»؛ «روز را در شب ناپدید گردانی». ۲ - پانویس
۳ - منبعسایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «زمان‌ها در قرآن»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۴/۱۱/۲۰. |